Talambuhay ni Joan delos Angeles

           Ako si Joan delos Angele,kipinanganak noong ika-20 nang agosto,1994,nakatira sa brgy.San Diego S.P.C.Ipapakilala ko muna ang aking mga magulang na sina Marivic delos Angeles at Juan delos Angeles.

Kuha kong picture sa bahay ng tita ko

           Ganap na alasdose ng tanghali noon ayon sa kwento ng aking tatay sa akin,naliligo daw kami noon sa sapa ng aking mga pinsan.Dahil wala pa kaming muwang noon sa buhay ay super kukulit at likot namin.Nagbubuhusan kami nang tubig at naghahabulan,pero hindi ko akalaing sa paglalaro namin ay may papalapit na palang aso,sa pangyayaring yun ay lalo kaming nagtakbuhay, sa kasamaang palad ay ako ang nakagat ng aso sa kaliwang binti.Bigla namang nawala ang mga pinsan ko,ayun pala ay nagpunta sila sa bahay upang sabihin kay tatay ang nang yari sa akin.Sa nang yaring yun ay pumunta agad si papa sa aking kinalalagyan,pagkatapos nun ay dali dali siyang sumeretso sa bahay ni na Linda na may ar            Nang mag aapat na taon na daw ako ay ang trabaho daw ng nanay ko nun ay isang labandera.Tumutulong siya sa aking papa upang mabayaran pa ang mga inutang namin sa pagpapagamot dati.May isa nga pala akong kapatid.Ang pangalan nya ay si jovert delos Angeles.i nung aso na kumagat sakit.Kita ko sa aking papa ang sobrang pag aalala nang makita nya ako sa ganung kalagayan.

Bago ako pumasok ay kinuhanan muna ako ng tita ko^_^

          Nung grade 1 nako ay ang guro ko ay nakatanggap ng mga regalo mula sa mga kaklase ko pero ako hiyang hiya sa kanya kasi birthday nya ay wala man lang ako ng naibigay.Pag uwi namin sa bahay ay nagulat ako kasi pupunta daw kami sa jollibee,excited kami ng mga pinsan ko kasi bihira lang kaming pumasok sa jollibee,kasama rin nina ate karen ang kanyang pamangkin.Super cute nya talaga.Kaya lang imbis na sa jollibee kami pupunta nun ay sa lake ang deretso namin kasi puno na ang jollibee.Sayang talaga yun.hmmm
          Pag uwi namin ay tawanan parin kami ng tawanan kahit nsa loob kami nang jeep pati nga si manong drayber ay nakikiepal na sa aming biruan.Pagdating namin sa bahay nina ate ay nagtimpla agad siya ng juice kasi pare pareho kaming  uhaw.Hindi ko talaga malilimutan ang mga sandaling kasa kasama ko siya.
          Noong grade 3 naman ako,si Ms.Elizabeth naman ang aking naging guro.Sobrang istrikto nya samin,kahit konting pagkakamali lamang ang nagawa namin ay pinapagalitan nya agad kame.May motto daw siya sa buhay nya,ayun ay ang Kasalanan ng Isa ay Kasalanan ng Lahat.
         Minsan nga ay may nagdadaldalan sa aking mga katabi kaya buong klase ay pinagsulat nya sa papel ng Hindi Na Po Ako Mag iingay Sa Oras Ng Klase.

Class picture ng ate na mahal na mahal ko

         Ang pinakamagandang nangyari nung elementary pa lamang ako ay nung grade 5 na ko.Kasi dun ko nakilala ang crush ko.Ang saya talaga nun,nagkataon pa na magkatabi kami sa upuan.Lagi kaming nag uusap.Siya ang naging best friend ko nung taon na yun.Hindi ako nahirapang makisalamuha sa iba pa naming kaklase ng dahil sa kanya.Kapag nga may nang aaway samen ay pinapatigil nya kahit alam niya na hindi naman susunod ang iba kong kaklase sa kanya at sa halip siya din ay aasarin nila.
         Grade 6 na ko malapit na ko makatapos ng elementary.Madami akong mga pangyayaring hidi rin malilimutan nung grade 6 ako.Kasi yung best friend ko nung grade 5  na kaklase ko pa rin nung grade6 ay pinadapa ng sir namin kasi daldal ng daldal.yun ang napapala ng maingay hahaha....

Picture ng  mga kabarkada kong makukulit

       Simula nang ako ay mag grade 3 hanggang grade 6 si nanay ay nagtitinda ng gulay at si tatay naman ang naghahatid sa palengke.Dahil sa pagtutulungan nilang mapag tapos kami ng pag aral ng kapatid ko ay nagawa nila ito.Laking pasalamat ko na nga lang kasi nagkamagulang ako na katulad nila.Noong bakasyon naman ay May,2007,dahil bakasyon nangangalakal kami sa bukid upang may maitinda.Pag sabado naman at linggo minsan ay taga hatid naman kami ng ibang kalakal sa palengke.Si tatay naman ang nagtatanim ng ibang gulay na maaari naming ipang ulam upang tipid sa gastusin.Nagtatanim siya ng pechay,mustasa at talong.
        Nung bakasyun din na yun ay tinanong ako ni mama kung gusto ko daw mag high school at kung saan ko daw gustong pumasok.Sabi ko kay mama ay sa Dizon high nalang para makatipid kami sa gastusin.Noong unang araw nang pasukan,sobrang kabado pa ko nun kasi wala akong kakilala sa school.Kung may kakilala man ako dun ay hindi ko naman sila kaklase.Pero may isang babae na nagpakilala sa akin.Yun nga siya ang una kong naging kaibigan nung high school.Siya rin ang itinuturing ko na best friend.Minsan nga naglaro kaming magkaklase ng sipa bola,ang tanga ko ngang sumipa kasi pagsipa ko sa bola ay nadulas ako.Ayun nagtawanan ang mga kaklase ko,sa sobrang hiya ko ay umalis nalang ako dun nang umiiyak.Kinabukasan bumawi naman ako sa kanila,naglaro ulit kami ng sipa bola kaso nang pag sipa ko,hindi na nga ako nadulas pero yung sapatos ko naman ay kasamang tumalsik nung bola.Sabi ko sa sarili ko ang malas ko talaga sa larong yun kasi lagi nalang akong napapasama tuwing sisipa ako.

Class picture namin na kaklase din namin ang kumuha

        Nung second year na ko ay marami na kong naging kaibigan,naging tambayn namin ang tindahan nina tita elsa,nanay ng pinsan kong si Erwin Baldovino.
        Si Erwin na yata ang lagi kong nakikita kasi kaklase ko siya nung 2nd year hanggang 4th year.Tanda ko nung 3rd year ako inaasar ako ng kaklase ko na si Creer na mommy D. daw ang itatawag nya sakin.Sa asar ko sa kanya napag hampas ko siya ng walis tambo.Halos mapaiyak ko nga siya doon.Syempre ikaw ba naman ang hampasin ko ng tambo hindi ka ba masasaktan??
        Ngayung 4th year na ko meron akong nakabarkada na lumiliban ng klase.Pero buti nalang hindi ako sumasama sa kanila dahil kung napasama ako tiyak hindi ako makakapagtapos ng high school.
        Iba talaga ang buhay high school may ibang masaya may iba namang malungkot.
Pero para saken hawak natin ang mga maaaring mangyari sa atin.Nasasaatibn na kung aayusin natin ang sarili natin tungo sa tagumpay.Masaya ako na makakapagtapos ako pero alam ko na doble ang sayang nararamdaman ng mga magulang ko dahil napag tapos nila ang kanilang anak.
      Diba yun lang naman ang pangarap ng isang magulang sa kanilang mga anak?Ang mapagtapos sa pag aaral ang kanilang iniingatang kayamanan,ang kanilang anak.